Ben ve onlar
Ben, yalnızlığın kor alevinde kavruluyorum.
Koşulsuz, genellemesiz bir sevgim var üstelik
Ama yalnızım.
Kanepe de oturup bir sigara yaktığımda
Yolda aylak aylak yürürken
Veya bir kahve içerken,
Yalnızım işte.
Kendimi kitaplara, filmlere ve şiirlere gömüyorum, olmuyor.
Şu koşulsuz sevgi bana uğramıyor.
Kulaklarımı kanatırcasına müzik dinliyorum.
Şu ruhumun açlığına notalar ve şiirler yediriyorum, yetmiyor.
Dertlerini yükleniyor
um sırtıma sevdiklerimin.
Koşulsuz seviyorum onları, onların birtakım koşulları olsa da...
Bolca güldürüyorum onları,
Bolca kanatıyorum ruhumu
Bunun için.
Severken kıyamıyorum onlara
Ama onların
Görkemli darağaçları var beni yargılarken.
Ne yapsam yaranamıyor gibiyim, ne yapsam olmuyor.
Elime yüzüme bulaştırıyorum her şeyi.
Biliyorum beni sevmiyorlar.
Belki de katlanıyorlar diyebilirim.
Şüphesiz bir aptalım onlar için, hissediyorum.
Günün sonunda
Bir battaniyeye kıvrılıp sigaramı yakıyorum.
Sevdiklerimin hayallerini oturtuyorum karşıma ve söylüyorum:
Sizi biraz çok sevdim, özür dilerim.
İsmail Aslan
Comments