TDK’da gönül üzgünlüğü, gam, keder olarak sınırlandırılmış hüzün; benim hayatımın bir başlangıç noktasıydı. 1 Ağustos 2011 de tatil dönüşü aldığımız bir telefonla hastaneye koştuk. Birkaç saat içerisinde dedemin ölüm haberini aldık. Mutluluk ve huzurla geçen çocukluğum bitmişti ve onsuz yaşayacağım günlerin başladığını anlamıştım. O gün hayatıma hiç çıkmamak üzere hüzün girmişti fakat ben o zamanlar on yaşında bir çocuk olduğum için yaşadığım tek duyguyu terk edilmişlik sanıyordum. Meğer hüzün kalbime yavaş yavaş yerleşiyormuş. Şimdi dedemin ölümünün üstünden günler, aylar hatta yıllar geçti. En güzel ve en kötü anlar onsuz yaşanıldı. Büyüdükçe o hüznü kalbimde taşıdıkça, bize bıraktığı hatıralarla vakit geçirince anladım ki hüzün sadece üzülmek, kederlenmek, acı çekmek değilmiş. İnsan mutlu olurken de hüznü yaşarmış o hüzün ufakta olsa içine huzur verirmiş.
top of page
bottom of page
Opmerkingen